Η Ιταλική πολιτική κρίση των τελευταίων ημερών δεν εξέπληξε κανένα. Η ίδια διαδικασία έχει επαναληφθεί και στο παρελθόν και κάθε φορά επανέρχεται το ίδιο πρόβλημα. Συναντήσαμε τη Μάρτα Βιτσέντσι (Marta Vincenzi) , Ευρωβουλευτή, στέλεχος του κόμματος των Δημοκρατών της Αριστεράς και υποψήφια δήμαρχος με αξιώσεις για το Δήμο της Γένοβα στις Βρυξέλλες και της ζητήσαμε ν’ αναλύσει την ουσία του προβλήματος που έθεσε σε κίνδυνο την κυβέρνηση Πρόντι.
Αν βαριέστε να διαβάσετε πατήστε ΕΔΩ
Είναι προειδοποιητικό σημάδι για μία κατάσταση που είναι δύσκολη για όλες τις χώρες της Ευρώπης, αλλά ιδιαίτερα για την Ιταλία. Μετά την πτώση των μεγάλων κομμάτων και το πέρασμα από ένα εκλογικό σύστημα καθαρά αναλογικό σε ένα σύστημα πλειοψηφικό. Όμως, δεν πρόκειται για ολοκληρωμένο πλειοψηφικό σύστημα – επομένως δεν διαθέτουμε ακόμη διπολικό σύστημα. Η ιδιαιτερότητα της Ιταλίας είναι ότι ούτε η Δεξιά ούτε η Αριστερά έχουν την αριθμητική πλειοψηφία για να συστήσουν κυβέρνηση χωρίς τα πιο ακραία κόμματα. Η κεντροαριστερά δεν μπορεί να κάνει δίχως την πιο ριζοσπαστική Αριστερά, ενώ η κεντροδεξιά αναγκάζεται να προσφεύγει στους επιγόνους των παλαιότερων φασιστικών κομμάτων και της Λίγκας του Βορρά. Πρόκειται, επομένως, για κόμματα των άκρων που δεν προσφέρονται για τη δημιουργία κυβερνήσεων πραγματικά μεταρρυθμιστικών, είτε από το χώρο της Αριστεράς είτε από εκείνον της Δεξιάς Βεβαίως, αντιμετωπίζουμε ταυτόχρονα τα προβλήματα που έχουν όλα τα κράτη για τη σχέση ανάμεσα στην Ευρώπη και κάθε μεμονωμένο κράτος-μέλος, αλλά και μεταξύ Ευρωπαϊκής Ενωσης και Ηνωμένων Πολιτειών. Και για τη χώρα μας αυτό είναι ένα πρόβλημα πολύ πιο σημαντικό, καθώς η Ιταλία αποτελεί πλατφόρμα στη Μεσόγειο την οποία οι ΗΠΑ χρησιμοποιούν επί πολλά χρόνια για τις στρατιωτικές τους βάσεις. Είναι αναγκαίο, λοιπόν, να εγκαθιδρύσουμε μία σχέση με τις Ηνωμένες Πολιτείες που θα είναι μεν σχέση συμμαχίας, αλλά όχι υποτέλειας.
Σε σχέση με άλλες ευρωπαϊκές χώρες υπάρχει όμως και το φαινόμενο της κατά κάποιον τρόπο ανάμιξης της εκκλησίας στην πολιτική ζωή...
Το Βατικανό, μετά τον Β’ παγκόσμιο πόλεμο, ενέκρινε στη χώρα μας τη δημιουργία κόμματος που ονομαζόταν Χριστιανική Δημοκρατία και το οποίο είχε διακηρύξει ως στόχο του την εναντίωσή του στον κομμουνισμό. Μετά την κατάρρευση του κομμουνισμού παγκοσμίως, η ιταλική Εκκλησία, το Βατικανό, προσπαθεί να αναλάβει εκ νέου τον ρόλο της και επιθυμεί σε μεγάλο βαθμό να διαμορφώσει κατά το δοκούν την ιταλική πολιτική. Όλα αυτά στο πλαίσιο μίας κατάστασης όπου ο εκλογικός νόμος, το δώρο που μας άφησε ο Μπερλουσκόνι μετά την πτώση του, είναι ένας νόμος καταστροφικός, δεν είναι δυνατόν ούτε για τη Δεξιά ούτε για την Αριστερά να κυβερνήσει σωστά. Επομένως οφείλουμε να τερματίσουμε τη μετάβαση που έχει ως σημείο εκκίνησης την πτώση του Τείχους του Βερολίνου. Πρόκειται για μία μεταβατική περίοδο υπερβολικά μακρά και νομίζω ότι βασική αποστολή της κυβέρνησης Πρόντι είναι να τερματίσει αυτή την περίοδο και να αποκαταστήσει μέσω ενός νέου εκλογικού νόμου νέα οργανωτικά σχήματα για τα ιταλικά κόμματα, απλοποιημένα, που να βελτιώνουν τη σχέση μεταξύ των κομμάτων – μία πραγματικά σύγχρονη κυβέρνηση και όχι αυτή η αιώνια επάνοδος ζητημάτων που σχετίζονται με προηγούμενες περιόδους.
Εν τω μεταξύ θα αντιμετωπίζει προβλήματα όπως το τελευταίο κάθε τρεις και λίγο;
Ελπίζω πως όχι, ελπίζω ότι οι αιρετοί μας αντιπρόσωποι στο κοινοβούλιο θα κατανοήσουν ότι δεν είναι δυνατόν να έχουν μία τέτοια σχέση με τους πολίτες.
Πώς όμως θα λυθεί μόνιμα το πρόβλημα; Με τον αριθμό των κομμάτων που κατεβαίνουν στις εκλογές, ακόμα κι ένα πραγματικά πλειοψηφικό σύστημα δεν θα μπορέσει να δώσει λύση...
Είναι η αφορμή για τη μεγάλη δημόσια συζήτηση που γίνεται αυτή τη στιγμή στην Ιταλία για τη δημιουργία ενός νέου κόμματος, του δημοκρατικού κόμματος, το οποίο θα μπορεί να συνενώσει όλες τις εμπειρίες και τις ευαισθησίες των ιταλικών ρεφορμιστικών ρευμάτων. Η Ιταλία πέρασε δίπλα από τη γέννηση μίας πραγματικής σοσιαλδημοκρατίας. Επειδή ακριβώς στη χώρα μας οι δύο Αριστερές υπήρξαν πάντα διαχωρισμένες και το PCI, το Κομουνιστικό Κόμμα Ιταλίας, είχε πολύ σημαντικό ρόλο στα πρώτα πενήντα χρόνια ζωής της Δημοκρατίας – ήταν πραγματικά υπερβολικά ισχυρό και δεν ήταν πραγματικά ένα σοσιαλιστικό κόμμα. Επομένως, όλα όσα έχουν ήδη κατακτήσει η Γαλλία και η Γερμανία και άλλες χώρες, η Ιταλία πρέπει να το κάνει τώρα και πρέπει να αναζωογονήσουμε το σοσιαλιστικό ρεφορμισμό, τον δημοκρατικό ρεφορμισμό, ακόμη και τον καθολικό ρεφορμισμό, εκείνων των καθολικών που πιστεύουν ότι ο κοσμικός χαρακτήρας του κράτους είναι πραγματικά μία μεγάλη αξία και όχι ότι πρέπει να υποτάσσεται σε όσα προστάζει η Καθολική Εκκλησία. Υπάρχουν πολλοί καθολικοί που σκέφτονται έτσι. Πρέπει επομένως να τους συνενώσουμε σε ένα κόμμα που θα μπορεί πραγματικά να μιλάει στους νέους, σε όλους όσοι είναι τώρα 15 ή 20 ετών και που δεν γνωρίζουν την ιστορία του ιστορικού διχασμού της χώρας μας.
Χρονικά πότε προσδιορίζεται η δημιουργία του Δημοκρατικού Κόμματος;
Αυτή τη στιγμή τα δύο μεγαλύτερα κόμματα του κεντροαριστερού Συνασπισμού, δηλαδή οι Δημοκράτες της Αριστεράς και η Μαργαρίτα, που είναι οι πρώην καθολικοί μαζί με άλλους μετριοπαθείς της κεντροαριστεράς διοργανώνουν το Συνέδριο του κόμματος το οποίο θα βασίζεται σε γραπτές προγραμματικές εξαγγελίες. Πρέπει φυσικά να περάσουμε τη φάση της δημιουργίας των νέων θεσμών και όλα να είναι έτοιμα μέχρι το 2009, τη χρονιά διεξαγωγής των Ευρωεκλογών ώστε να μπορέσει να κάνει σε αυτές το εκλογικό του ντεμπούτο, ως πραγματικός άξονας της ανάγκης μιας ευρείας μεταρρύθμισης, με το βλέμμα στραμμένο στο μέλλον και όχι στο παρελθόν
