Αλλαγή διεύθυνσης

Σίγουρα δεν είναι τέλος. Ειναι καινούργια αρχή. Ευχαριστούμε για τη φιλοξενία, αλλά πάμε σε δικό μας σπίτι.

vivavoce.gr

Είστε καλοδεχούμενοι...

Ο Κλέρχος, η Μαρίνα και ο κοντός στην τηλεόραση

Βλέπω την εκπομπή του Γιάννη Πρετεντέρη με θέμα την πρόταση να μη γίνονται μετρήσεις τηλεθέασης στα δελτία ειδήσεων. Έχουν μαζευτεί οι τηλεορασάνθρωποι και συζητάνε.

Κατ’ αρχήν είδα την κυρία Παναγιωταρέα. Δεν άκουσα βέβαια κάποιον συνάδελφό της να τη ρωτήσει τη έγινε στη Θεσσαλονίκη. Αντίθετα την άκουσα να υπεραμύνεται της πρότασης του υπουργού της.

Παρ’ όλο που ανήκω σε άλλη παράταξη, αντιγράφω από το newsletter των συναδέλφων:

Financial Crimes-Πρωτοβουλία Γένοβα δημοσιογράφων και εργαζομένων στα ΜΜΕ
ΚΑΤΑΓΓΕΛΟΥΜΕ ΤΗΝ ΠΑΝΑΓΙΩΤΑΡΕΑ
Σε απίστευτα αυταρχικές συμπεριφορές επιδόθηκε η γνωστή και ως καθηγήτρια του
ΑΠΘ, Άννα Παναγιωταρέα, στο τμήμα δημοσιογραφίας, κάνοντας φαίνεται απόσβεση
των απολαβών της, από διάφορα πόστα στα οποία την περιφέρουν (εσχάτως και απο
αυτό του τηλεδικαστή κινητοποιήσεων).
Συγκεκριμένα, κατέβασε πανό των φοιτητών δημοσιογραφίας που ανήκουν στην
Πρωτοβουλία Γένοβα και έγραφε "τα ΜΜΕ ανήκουν στο κίνημα και όχι στην
Παναγιωταρέα και τον Πρετεντέρη", έσκισε αφίσες της Πρωτοβουλίας Γένοβα, παρά
τις διαμαρτυρίες φοιτητών από όλους τους πολιτικούς χώρους, που αγανάκτησαν με
την συμπεριφορά η οποία θύμιζε επικεφαλής διμοιρίας των ΜΑΤ και έδιωξε από
συνέλευση τμήματος φοιτήτρια δημοσιογραφίας που είχε δαρθεί ανηλεώς από τα ΜΑΤ
στην διαδήλωση της 8 Μάρτη, μαζί με άλλους φοιτητές από την Θεσσαλονίκη.
Πληροφορούμε την κα Παναγιωταρέα, ότι τα ξερονήσια έχουν κλείσει, η δικτατορία
έπεσε και η λογική του τραμπούκου χωροφύλακα δεν "ψαρώνει" τη νέα γενιά. Την
παραδίδουμε στη χλεύη κάθε δημοκρατικά σκεπτόμενου πολίτη και δηλώνουμε ότι
είναι μεγάλη μας τιμή να έχουμε αυριανούς συναδέλφους νέα παιδιά που ήδη έχουν
μάθει να αγωνίζονται.

Να πω για την κυρία Κανέλη που άναψε το αιώνιο τσιγάρο της; Ενδόμυχα η δική της πρόταση είναι η άρση της απαγόρευσης του καπνίσματος στην τηλεόραση.

Η κυρία Πιπιλή ποια είναι ακριβώς;

Και ο κύριος Γεωργιάδης, βουλευτής Κέρκυρας, ξανά στην TV; Πρόταση για τους μαϊντανούς υπάρχει;

Αυτός που ξεχωρίζει πραγματικά είναι ο Ηλίας Νικολακόπουλος. Όχι μόνο γιατί είναι συμπαθέστατος, αλλά γιατί όταν ανοίγει το στόμα του, λέει κάτι.

Το ωραιότερο κομμάτι είναι όταν μιλάνε οι ανκορ-μεν/γούμεν για αυτορύθμιση! Εμείς οι υπόλοιποι εργάτες του Τύπου δε ρυθμίζουμε τίποτε, γι’ αυτό υπάρχουν οι εκδότες. Στην τηλεόραση ρυθμίζονται μόνοι τους;

Υπάρχει επεισόδιο του Καραγκιόζη που ν’ αυτορυθμίστηκε ο Χατζιαβάτης;

Παρατηρούν άραγε οι τηλεθεατές ότι λείπουν δύο βασικότατοι παράγοντες; Τα συνδικαλιστικά μας όργανα και κάποια οργάνωση καταναλωτών. Τουλάχιστον ο κύριος Σόμπολος, πρόεδρος της ΕΣΗΕΑ, άνθρωπος της τηλεόρασης, της παρέας, ντε, ούτε καν αυτός δεν προσκαλέστηκε.

Όσο για τους τηελθεατές-καταναλωτές ειδήσεων, τι να πω; Τουλάχιστον υπάρχουν δημοσιογράφοι που αντιστέκονται; Και κάπου κάπου φαίνονται μέσα από τα κείμενά τους. Τηλεθεατές που ν’ αντιστέκονται δεν υπάρχουν;

Κάποτε (καλώς ή κακώς, εγώ ήμουνα μικρή τότε και δεν θυμάμαι καλά), αναγνώστες της «Ελευθεροτυπίας» γιαούρτωσαν το Θέμο Αναστασιάδη. Ούτε ένας δε γιαουρτώνει τηλεορασάνθρωπους σήμερα;

Αναγκαστικές διακοπές

Φυσικά κι ένα blog δεν πρέπει να μένει ανενεργό. Είναι η βάση της φιλοσοφίας του. Έρχονται, όμως, μερικές στιγμές, που δυστυχώς δεν γίνεται διαφορετικά. Θα απουσιάσω, λοιπόν, για δύο περίπου βδομάδες.

Ίσα ν’ανασυνταχθούν οι δυνάμεις στη Γαλλία και να ξεκινήσει η προεκλογική εκστρατεία για τις βουλευτικές εκλογές! Ετσι, μετά το τελευταίο μου σχόλιο για το νικητή απόψε το βράδυ, θα κλείσω το laptop και θα το ανοίξω δύο βδομάδες μετά. Ελπίζω και νωρίτερα αλλά μπορεί και αργότερα.

Ευχηθείτε μου καλή τύχη.

Και στις 8 απόψε θα κάνω ότι μπορώ από τη ΝΕΤ 105,8. Ακουγόμαστε και στο Ίντερνετ.

Ενα κέντρο... απόκεντρο

Υπάρχει πραγματικά ο κεντρώος χώρος στη Γαλλία ή είναι μία φούσκα που σύντομα θα σκάσει;

Η πορεία της Δημοκρατικής Ενωσης Γαλλίας (UDF), του κόμματος που ίδρυσε ο Βαλερί Ζισκάρ ντ' Εστέν, υπήρξε δεξιόστροφη, όχι όμως πάντα δεξιά. Δύο φορές που δεν παρουσιάστηκε εκπρόσωπός του στις προεδρικές εκλογές (1988 και 1995) ήταν γιατί τα στελέχη του μοιράστηκαν στους δεξιούς υποψήφιους.

Σχημάτισε δική του κυβέρνηση μόνο με τον συνεργαζόμενο Ρεϊμόν Μπαρ (1976), αλλά συμμετείχε στις δεξιές κυβερνήσεις Εντουάρ Μπαλαντίρ (1993) και Αλέν Ζιπέ (1995), μέλος στις οποίες ήταν και ο Φρανσουά Μπαϊρού. Αλλωστε ο Νικολά Σαρκοζί δεν χρειάζεται να ζητήσει τις ψήφους του, αφού όλοι οι βουλευτές του κόμματος έχουν ήδη συνταχθεί μαζί του.

Η Σεγκολέν Ρουαγιάλ ποντάρει σ' ένα παρελθόν, που με την προτροπή του Φρανσουά Μιτεράν, οδήγησε σε συνεργασία με το Σοσιαλιστικό Κόμμα και στελέχη του UDF με τις κυβερνήσεις Μισέλ Ροκάρ (1988), Εντίτ Κρεσόν (1991) και Πιερ Μπερεγκοβουά (1992).
Ο ίδιος ο Μπαϊρού έχει δείξει ένα προφίλ που διαχωρίζεται σαφώς από τη δεξιά και ακόμη περισσότερο από την ακροδεξιά. Οταν διεκδίκησε την προεδρία του κόμματος το 1998, απέναντί του είχε τον Αλέν Μαντλέν, τον οποίο νίκησε αποκλείοντας κάθε συνεργασία με το Εθνικό Μέτωπο. Ενώ, όμως, έχει κάνει βήματα απομάκρυνσης από τη δεξιά, δεν υπάρχει τίποτα μέχρι στιγμής που να τον φέρνει κοντά στην αριστερά.

Η διεύρυνση του κεντρώου χώρου, όπως εκφράστηκε από το εκλογικό αποτέλεσμα, ερμηνεύεται από τρεις σημαντικές συνιστώσες:

• Την ψήφο διαμαρτυρίας. Ή ψήφος «ενάντια στο σύστημα», όπως την ονομάζουν οι Γάλλοι, ένδειξη διαμαρτυρίας προς αυτούς που κυβερνούν ή αντιπολιτεύονται. Στις επόμενες εκλογές όμως η ψήφος αυτή ίσως διοχετευθεί κάπου αλλού.

• Την ένωση της πολυδιασπασμένης δεξιάς υπό τον Σαρκοζί. Υπήρχαν εποχές που οι ψηφοφόροι έχαναν τον μπούσουλα ανάμεσα σε κόμματα της δεξιάς. Συσπειρώνοντας τη δεξιά, ο Ν. Σαρκοζί χάραξε τα όριά της, αφήνοντας περιθώριο για την ανάδειξη του κέντρου.

• Τη συνεχή και σταθερή υποχώρηση της αριστεράς. Το συνολικό ποσοστό της που μοιράζονται σοσιαλιστές και ριζοσπάστες στον πρώτο γύρο μειώθηκε δραματικά.

Από το 43,24% του Μιτεράν (μαζί με το ΚΚΓ) στον πρώτο γύρο το 1974 έφτασε στην κορυφή του το 1981 (50,66%) και μετά πέρασε στο 49% (1988), στο 37,26% (1995), στο 42,89% (2002) και σήμερα ξανάπεσε στο 36,45%.

Είναι γεγονός ότι οι συνεργασίες πότε με τη δεξιά και πότε με την αριστερά δεν καθιερώνουν το κέντρο ως αυτόνομη δύναμη. Η άνοδος των 10 ποσοστιαίων μονάδων πρέπει να επιβεβαιωθεί και στις επερχόμενες βουλευτικές εκλογές του Ιουνίου.

Το 2004, ο Μπαΐρού απομάκρυνε τους ευρωβουλευτές του από το Λαϊκό Ευρωπαϊκό Κόμμα και ίδρυσε το Δημοκρατικό Ευρωπαϊκό Κόμμα, την πρώτη προσπάθεια συσπείρωσης του κέντρου σε πανευρωπαϊκό επίπεδο. Σήμερα δηλώνει ότι θέλει να ιδρύσει το Κεντρώο Κόμμα στη Γαλλία. Πριν το δεύτερο γύρο κράτησε αποστάσεις από τους μονομάχους. Σύντομα θ' αποδειχθεί εάν έπραξε σωστά και εάν το κέντρο έχει ελπίδες να επιβιώσει πολιτικά.

Για το χρώμα της έγχρωμης ψήφου

Εκρήξεις στα προάστια φοβάται η γαλλική αστυνομία, και την περασμένη Τετάρτη συγκάλεσε σύσκεψη για την αντιμετώπισή τους. Οι εκρήξεις αναμένονται σε περίπτωση που πρόεδρος της χώρας εκλεγεί ο Νικολά Σαρκοζί.

Το μήνυμα των προαστίων στον πρώτο γύρο είναι σαφές: ψήφισαν Σεγκολέν Ρουαγιάλ. Σε ολόκληρες περιοχές τα ποσοστά της ήταν εντυπωσιακά: Στο διαμέρισμα Σεν σαν Ντενί, για παράδειγμα, ξεπέρασε το 40%, ενώ ο Σαρκοζί δεν έφτασε ούτε το 20%. Σε κάποιες, μάλιστα, περιπτώσεις η σοσιαλίστρια υποψήφια πήρε μέχρι και 60%. Το ΚΚΓ πήρε πάνω από 4% (λιγότερο από 2% στην επικράτεια). Αντίστοιχα, τα ποσοστά των άλλων κομμάτων της ριζοσπαστικής αριστεράς ήταν ανεβασμένα, ενώ οι Μπαϊρού και Ζαν Μαρί Λεπέν είχαν, όπως και ο Σαρκοζί, χαμηλότερα ποσοστά από το εθνικό τους σκορ.

Πριν, όμως, από τον πρώτο γύρο η ψήφος των γαλλικών προαστίων, όπου σημειώθηκαν τα επεισόδια πριν από ένα χρόνο, ήταν το μεγάλο μυστήριο. Ολες οι πολιτικές δυνάμεις έβαλαν ένα μεγάλο ερωτηματικό δίπλα στις πόλεις με εξωτικά ονόματα (Κλισί σου Μπουά, Επινέ σιρ Σεν, Αρζαντέιγ). Κανείς δεν έχει καταλήξει σε συμπεράσματα γιατί λείπουν τα συγκριτικά στοιχεία, αφού κανείς μέχρι σήμερα δεν είχε ασχοληθεί με τα φτωχά προάστια, ίσως γιατί επί σειρά ετών, οι μετανάστες, Γάλλοι δεύτερης γενιάς και οι «αυθεντικοί» Γάλλοι συνυπήρχαν.

Τα τελευταία χρόνια, όμως, η σύνθεση άλλαξε και τα προάστια κατοικούνται κυρίως από Γάλλους δεύτερης γενιάς, αραβικής καταγωγής και προσφάτως προσηλυτισμένους στο μουσουλμανισμό. Αλλαξε, ωστόσο, και η αντίληψη της ταυτότητας από τους νέους των προαστίων, οι οποίοι διεκδικούν τώρα την ίδια θέση με τους Γάλλους που ονομάζονται Ντιντιέ και όχι Ρασίντ. Αλλαξαν, τέλος, οι κοινωνικοοικονομικές συνθήκες στη χτυπημένη από την κρίση χώρα, όπου η εύρεση εργασίας έχει γίνει γολγοθάς. Ετσι, στις τελευταίες εκλογές, όλοι οι υποψήφιοι διεκδίκησαν την «ψήφο των προαστίων», χωρίς καλά καλά να γνωρίζουν και οι ίδιοι ποια είναι αυτή η ψήφος.

Ολοι, έκαναν μια επίσκεψη στις πιο καυτές περιοχές. Από τον Ζαν-Μαρί Λεπέν, ο οποίος αξίωσε την ψήφο των «καθαρών» Γάλλων και μερίδας των αραβογενών ποντάροντας στον αντισημιτισμό τους, μέχρι το ΚΚΓ, για το οποίο κάποιες από τις περιοχές αυτές αποτελούν παραδοσιακά οχυρά. Ο δε Σαρκοζί θεώρησε πρέπον να εμφανιστεί με ισχυρότατη συνοδεία, η οποία μάλιστα ξεπερνούσε τον αριθμό των οπαδών που τον υποδέχτηκαν. Από το αποτέλεσμα του πρώτου γύρου αποδείχτηκε ότι είχε δίκιο.

Τα προάστια λοιπόν ύψωσαν τη φωνή τους κι εδώ και πολλές μέρες κυκλοφορούν φήμες ότι σε περίπτωση εκλογής του Νικολά Σαρκοζί, το βράδυ της Κυριακής θα ξεσπάσουν επεισόδια. Για τους νέους των προαστίων, «τους προερχόμενους από μετανάστευση», όπως είναι η επίσημη ονομασία τους, ο Σαρκοζί είναι ο εκπρόσωπος «των μπάτσων». Μπορεί τα μέσα ενημέρωσης να μην ασχολούνται ιδιαίτερα μαζί τους, τους τελευταίους μήνες, όμως η κατάσταση παραμένει έκρυθμη και μικροσυμπλοκές σημειώνονται καθημερινά.

Δεν είναι, βέβαια, όσοι ψήφισαν Σεγκολέν Ρουαγιάλ ή ριζοσπαστική αριστερά που βρίσκονται στο κέντρο των συγκρούσεων με την αστυνομία. Αντίθετα, στις περισσότερες περιπτώσεις, είναι εκείνοι που πληθαίνουν τις γραμμές των συμμοριών, οι οποίες βρίσκονται σε πόλεμο μεταξύ τους και εκείνοι που τα σπάνε ύστερα από ποδοσφαιρικούς αγώνες... Ομως τα ΜΑΤ (CRS), πολιτική ηγεσία των οποίων ήταν ο Νικολά Σαρκοζί, δεν κάνουν διακρίσεις.

Στα προάστια, το μέτωπο που δημιουργήθηκε κατά του Σαρκοζί είναι σκληρό και εξακολουθεί να μην είναι στην πλειονότητά του πολιτικό. Ο Σαρκοζί επέλεξε το δρόμο της βίας και της καταστολής, αντί εκείνον της ενσωμάτωσης που υποσχέθηκε η Ρουαγιάλ. Μπορεί να μην καταφέρουν να τον εμποδίσουν να καθήσει στον προεδρικό θώκο, σίγουρα, όμως, θα προσθέσουν μερικές καρφίτσες στην έδρα του.

Ανησυχίες της αριστεράς

Χαζεύω στα blogs και βλέπω ότι οι Γαλλικές εκλογές έχουνε μεγάλο ενδιαφέρον, κυρίως, στο χώρο της αριστεράς. Διαπίστωσα λοιπόν ότι η συνέντευξη του Ολιβιέ Μπεζανσνό στην Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία έγινε αντικείμενο συζήτησης.
Αν είστε από αυτούς που ενδιαφέρονται ρίξτε μια ματιά στο Κόκκινο-Πράσινο Δίκτυο.

Τόνοι μελάνι γράφτηκαν και ειπώθηκαν γι’ αυτό το έρμο το ντιμπέιτ (ντεμπά μου την είπε ένας φίλος γαλλόφωνος).

Για ισοπαλία μιλούν όλα τα Ελληνικά αλλά και τα ξένα μέσα ενημέρωσης από ολόκληρο τον κόσμο όπως το Bloomberg

αλλά δίνουν και τις άλλες δύο πιθανότητες:

• να έχει κερδίσει ο Σαρκοζί (μια που οι δημοσκοπήσεις έμειναν αναλλοίωτες υπέρ του Σαρκοζί), όπως η International Herald Tribune, η Expatica και η New Zeland Herald

• αλλά και η Ρουαγιάλ, όπως η Belfast Telegraph.
  

Η Καθημερινή δεν εκφράζει γνώμη όπως και η Κόντρα, ενώ η Ελευθεροτυπία σημειώνει την «έλλειψη υψηλού επιπέδου αντιπαράθεσης ιδεών».

Από επαγγελματική διαστροφή και μόνο έκατσα και το παρακολούθησα ολόκληρο. Η Σεγκό φαινόταν λίγο πιο «ταραγμένη» από τον Σαρκό αλλά είχε μάθει καλά το μάθημά της και τα έβγαλε πέρα αξιοθαύμαστα. Ως γυναίκα θα την ψήφιζα χωρίς δεύτερη κουβέντα.

Στο Δίκτυο κυκλοφορεί το βίντεο της πρώτης τους αντιπαράθεσης το 2003

Πρώτη αντιπαράθεση, 1993
Βίντεο από Seven70

Ο Σαρκοζί παρέμεινε θεσμικός και ήρεμος. Φυσικά και τον είχαν δασκαλέψει γιατί κάθε παραστράτημα νεύρων θα του κόστιζε ακριβά. Ή μάλλον δε χρειάστηκε να τον δασκαλέψει κανένας γιατί το ξέρει μια χαρά και μόνος του. Άλλωστε δε λέμε ότι το προετοιμάζει από τα σχολικά του χρόνια και ότι το πρωί στον καθρέφτη καλημερίζει τον κύριο Πρόεδρο;

Το επικοινωνιακό παιχνίδι ήταν εξαιρετικό. Πριν από λίγες μέρες άκουσαν την εξομολόγηση ενός συναδέλφου ο οποίος ήταν παρών σε ένα ελληνικό ντιμπέιτ, όχι επιπέδου πρωθυπουργού βέβαια και αυτό χρόνια πριν αλλά σε επίπεδο τοπικής αυτοδιοίκησης. Μου έλεγε λοιπόν πώς προετοίμαζαν τον έναν από τους συμμετέχοντες, οι ίδιοι οι δημοσιογράφοι που θα καθοδηγούσαν τη συνέντευξη. Του έδιναν και τις ερωτήσεις και τις απαντήσεις από πριν.

Ε, λοιπόν καμία σχέση... Οι δύο υποψήφιοι ήταν πλήρως προετοιμασμένοι, κάθε χτύπημα και κάθε διαξιφισμός μελετημένος. Ο καθένας διάλεξε το στυλ του και έμεινε σε αυτό.

Το πρώτο, πάντως, που μου χτύπησε ήταν ότι οι δύο δημοσιογράφοι, η Arlette Chabot και ο Patrick Poivre d'Arvor, ο δεύτερος μάλιστα είναι ο σούπερ σταρ της Γαλλικής τηλεόρασης, ίσα που άνοιξαν το στόμα τους. Σιγά μην κατάφερνε κανείς από τους σοφολογιότατους τηλεοπτικούς συναδέλφους μου να κάνει το ίδιο. Ήταν εκεί για να διευθύνουν και όχι για να κατευθύνουν ούτε για να υποδεικνύουν.

Το δεύτερο που μου έκανε εντύπωση ήταν η μέθοδος του χρονομέτρου, το οποίο μετρούσε το συνολικό χρόνο, αφήνοντας στους υποψήφιους τη δυνατότητα να επεκταθούν σ’ ένα θέμα και να χαλαρώσουν σε κάποιο άλλο.

Η Σεγκολέν πήρε νωρίς ένα προβάδισμα 2 λεπτών, το οποίο το κράτησε σε όλη τη διάρκεια. Μελετημένο ήταν κι αυτό, αν θέλετε τη γνώμη μου, και ο Σαρκοζί την άφησε επίτηδες να πάρει το πλεονέκτημα.

Όσο για το περιεχόμενο, πιστεύω πώς η Σεγκολέν έξυσε όσο μπορούσε το μένος του μετώπου αντι-Σαρκοζί που έχει δημιουργηθεί στη Γαλλία. Προσπάθησε να δείξει «να ποιος είναι αυτός που θέλει να γίνει ο Πρόεδρός σας» και νομίζω ότι το κατάφερε. Τώρα αν τα κατάφερε τόσο καλά ώστε να κερδίσει το 15% που της λείπει, αυτό θα το δούμε.

Ο θυμός της Σεγκολέν
Βίντεο από INFOCOM-Net

Και μην ξεχνάτε. Την Κυριακή στις 8 το βράδυ από τη συχνότητα της ΝΕΤ 105,8. Θα είμαι εκεί και θα κάνω ότι καλύτερο μπορώ.